Muhammed peygamberin ölümünden sonra şeytani bir gelişme oldu. Erkek din uleması, Kuran’ın öğretilerine doğrudan aykırı bir şekilde, dini yalnızca Allah’a özgülemek yerine onu aşağıdaki listedeki ‘kutsal’ ortakların bir ürünü haline dönüştürdüler:

Allah +
Muhammed +
Muhammed’in arkadaşları +
Muhammed’in arkadaşlarının arkadaşları +
Mezheb kurucuları +
Mezheblerin sonraki önderleri +
Belli bir mezhebin ilk uleması +
Belli bir mezhebin son uleması; vb, vb..

Bu ortaklık Muhammed’in sözleri sayılan hadisleri, Muhammed’in yaptıkları sayılan sünneti, bazı seçkin eski ulemanın ortaklaşa hükmü sayılan ‘icma’yı ve onların her birine ait ictihadlardan oluşan ‘şeriat’ı üretti ve sonuçta Muhammed’in bu dünyadan ayrılışını izleyen yaklaşık otuz yıl içinde birbirine düşman bir sürü mezheb ortaya çıkardı (6:159; 23:52-56). Ortaçağa ait Arap/Hristiyan/Yahudi kültürlerinin bu bileşkesi, son peygamberin ilettiği din guya bu imiş gibi, insanlara Allah’ın kuşkudan arınmış dini diye sunuldu. Oysa gerçekte Allah’ın insanlara seslenme aracı olarak Muhammed’e indirdiği son ve geçerli tek ileti Kuran idi; orada şöyle deniyordu:…