Zofii z Mielca Chodkiewiczowej małżonce mej miłej.

Moja najmilsza Zosieńku, moja pociecho serdeczna.

[...] Z pany żołnierzami mamy wielkie niezmiernie trudności, i powątpiewam o zapłacie, choć już jeno piętnastu tysięcy nie dostawa Brzeskim, a Grodzieńskim dziesięć. Na mię odwrót łaski i chęci swej uczynili, widząc żem się z nimi dobrze obszedł. Srebro swoje stołowe przedałem panu Podskarbiemu, którem żołnierzowi płacić ma; a tom uczynił dla nędzy i niedostatku swego: więc i tego niebezpieczeństwa, które na mię się wali. Tu o wydatkach moich, aby mi były wrócone, żadnej nadzieje nie mam: obiecują, ale aż po wielkiej nocy abo na wielkanoc; zaczem, czem tu przyjdzie Czarkowskiemu, Wadarzyńskiemu i Jankowskiemu płacić? Z Polski dotąd nic nie mam, chociam już dwu posłał.

Szaleć mi już przyjdzie: jakoż blisko już tego bo nie sypiam, i tak mam czczą głowę, żebym jeno kieliszków parę wypił wina, to mi się już głowa obraca; zaczem piwo piję, choć żołądkowi nie w smak.

Obraz Majowe słońce przedstawia otwierającą się na ogród, skąpaną w słońcu werandę domu Mehofferów w Jankowie. Przy furtce stoi żona artysty. Dzieło to, powstałe, by dać plastyczny wyraz idei „życia, rozkoszy, światła, słońca i ciepła”, jest pełną radości wizją intymnego domowego zacisza, pochwałą człowieka żyjącego w zespoleniu z naturą, ucieleśnieniem odwiecznych marzeń o pięknie, harmonii i szczęściu ludzkiej egzystencji. To pragnienie utrwalenia ziemskiej szczęśliwości, kształtu świata, który przemija, zbliża obraz Mehoffera do japońskich drzeworytów. Wpływ dzieł japońskich drzeworytników uwidocznił się także w formie obrazu. Przestrzeń jest tu kreowana swobodnie, odrzucone zostały zasady perspektywy zbieżnej, nastąpiła deformacja rzeczywistych odległości i proporcji. Relacje przestrzenne nie są tu podporządkowane logice rzeczywistości, lecz duchowej, emocjonalnej wartości poszczególnych elementów. Japonizująca jest także niezwykle subtelna, jasna gama barwna obrazu.