Wat progressieve activisten maar beter weten over zichzelf

Zijn de meest actieve voorstanders van gelijke rechten en duurzaamheid i tegelijk minst bereid om samen te werken met anderen? Is dat mee de oorzaak waarom hun ambities inzake klimaat, gelijkheid, diversiteit, inclusie, asiel e.a. maatschappelijke steun verliezen?

Voelt u zich aangesproken of misschien zelfs verongelijkt door deze vragen? Of is uw organisatie actief op deze terreinen? Dan heeft u er alle belang bij om nieuwsgierig te zijn naar de studie Progressive Activists van More in Common.

Deze studie heeft betrekking op het Verenigd Koninkrijk. Maar de bevindingen zijn meer dan nuttig voor tal van sociale bewegingen, organisaties en mensen die ijveren voor wat onder de algemene term progressieve veranderingen wordt gevat… als ze daarmee echt vooruitgang willen boeken.

More in Common onderscheidt zeven segmenten in de Britse bevolking i. De progressieve activisten vormen daar één van, goed voor acht à tien procent van de Britten.(1) Ze zijn hoogopgeleid, stedelijk, hebben de grootste nieuwshonger, denken mondiaal, willen ongelijkheid en onrecht bestrijden, en zijn bovenmatig politiek actief.

Een heel verschillende, zelfs unieke bevolkingsgroep

Heel opvallend is dat ze vaak sterk verschillen van alle andere segmenten, dus van negentig procent van de bevolking i. Zo zijn ze minder bereid om ruimte te laten voor debat over wat verdeeldheid zaait, vinden ze meest van al dat over sommige thema’s best helemaal niet wordt gedebatteerd en zijn ze de enige groep waarin een meerderheid van oordeel is dat wetsovertredingen noodzakelijk kunnen zijn voor het bereiken van sociale verandering. 

Veel verkeerde inschattingen

Wat progressieve activisten niet helpt om hun beoogde veranderingen te realiseren, is dat ze compleet verkeerd inschatten hoe de grote meerderheid van de bevolking i denkt. Ze overschatten twee tot driemaal het aantal burgers dat hun opvattingen steunt.

Dat leidt dan weer tot de foute beoordeling dat ze weinig of geen energie moeten steken in het beluisteren en begrijpen van andere overtuigingen, en in het overtuigen van die anderen. Ze richten alle aandacht op het mobiliseren van hun basis.

Foute beoordeling

Maar als die (heel) klein is – veel kleiner dan ze zelf denken – kan daar geen maatschappelijke verandering van komen. Erger, met niet-inclusieve campagnes verhogen ze het risico op een verdelende wij tegen hen dynamiek die hun potentieel aan medestanders nog verkleint.

Wie niet wil samenwerken, kan geen brede coalities bouwen 

More in Common wijst op die belangrijke voorwaarde voor succes: bereid zijn om samen te werken met anderen en zo brede coalities te vormen. Maar wat onthult de studie? 

Vele progressieve activisten willen dat iedereen het over zowat alles met hen eens is. Wie mee opkomt voor het klimaat, moet ook hun mening delen over bv. migratie i of drugsbeleid. Bijna de helft zou zelfs weigeren om campagne te voeren samen met een aanhanger van de Conservatieven.

Die houding om ideologische eenheid te eisen, leidt met andere woorden tot regelrechte uitsluiting. Die is op zichzelf al onaanvaardbaar en het feitelijke tegendeel van een open democratische samenleving. Ze is bovendien volledig contraproductief. 

Hoe zou je ooit een heel breed gewortelde coalitie kunnen vormen die effectief een krachtig klimaatbeleid kan forceren, als mensen met een conservatieve overtuiging of sympathie het niet waard zouden zijn om daarvan deel uit te maken? 

Urgente vragen voor progressieve activisten en hun organisaties

Progressieve activisten kunnen vooral in democratieën enorme aanwinsten zijn omdat ze hun samenlevingen meer dan eens stuwen richting verbetering. Maar het lezen van deze studie maakt duidelijk: ze hebben stapels werk i voor de boeg, meest van al lijkt het om antwoorden te zoeken op twee zwaarwichtige vragen over hun aanpak.

Mee verantwoordelijk voor achteruitgang?

In welke mate zijn ze met een niet-inclusieve houding en campagne-aanpak zelf mee verantwoordelijk voor de geringe vooruitgang of zelfs achteruitgang van wat ze bepleiten, van drastisch lagere uitstoot van broeikasgassen tot diversiteit en inclusie op de werkvloer en in de samenleving?

Mee verantwoordelijk voor politieke debacles?

Hebben hun niet-inclusieve houding en aanpak, gecombineerd met de grote rol die ze spelen in het politieke leven aan de linkerzijde, geleid tot onbedoelde maar voor hun doelstellingen nefaste gevolgen? Heel concreet, zijn ze mee verantwoordelijk voor de Brexit en voor het uitzonderlijk lang aan de macht i blijven van een compleet stuurloze Conservatieve Partij? Waarmee ze dan telkens hun eigen ruiten zouden ingegooid hebben? 

Dezelfde vragen zijn allicht ook uiterst belangrijk voor progressieve activisten in alle landen waar het behalen van hun doelstellingen steeds verderaf komt te liggen; en al zeker in de VS waar niet één maar tweemaal een president aan de macht i kon komen met desastreuze gevolgen voor o.a. klimaat- en diversiteitsbeleid plus ook voor de werking van publieke diensten i, internationale samenwerking en de democratie zelf. 

Dirk Barrez
Hoofdredacteur Pala i.be | auteur van TRANSITIE. Onze welvaart van morgen en 11 politieke dwaasheden

Afbeelding - bewerking omslag More in Common rapport

Bron 
Vind volledige More in Common report - Progressive Activists   

Voetnoot
(1) Vind alle zeven bevolkingssegmenten van More in Common - British Seven segments